Jeszcze kilka opolskich zamków i pałaców

Zwiedzanie zamków i pałaców wymaga ogromnej wyobraźni - tej na szczęście kangurom nie brakuje, więc bez problemu wyobrażałam sobie hrabianki wyglądające z okien, szlachciców podjeżdżających powozami, czy nawet królów rezydujących w tych budowlach. Pięknie musiały wyglądać parki i ogrody utrzymywane w ryzach przez ogrodników.  A w środku? Dywany, freski, obrazy, wazy, porcelanowe zastawy, uroczyste kolacje, bale... ach!

Pałac w Większycach wybudowano w 1871 roku na miejscu drewnianego dworu, przed wojną został przekazany na cele społeczne i mieściło się w nim przedszkole, po wojnie Uniwersytet Ludowy, a obecnie restauracja. Ten pałac miał ogromne szczęście, bo obecny właściciel nie szczędził trudu i pieniędzy, żeby go odrestaurować i doprowadzić do dawnej świetności.

W Krapkowicach zamek istniał już w średniowieczu, ale nie wiadomo kiedy dokładnie został wybudowany. Początkowo mieszkał w nim włodarz księcia Władysława Opolskiego, później niemieccy hrabiowie. W zamku był szpital dla wojsk Napoleona, warsztaty tkackie, mieszkania dla robotników, a także niejednokrotnie sale szkolne. W czasie wojny został częściowo zburzony, ale odbudowano go i przeznaczono na szkołę, którą jest do dziś.

Historia zamku w Głogówku również sięga średniowiecza. W czasie potopu szwedzkiego rezydował  w nim od października 1655 roku przez dwa miesiące król Jan Kazimierz wraz z żoną Marią i 1800 osobowym dworem. 150 lat później w zamku schronił się Ludwik van Beethoven, który uciekał przed wojskami Napoleona. Dla tego zamku Beethoven napisał IV symfonię B-dur opus 60, której możecie posłuchać.

Po II Wojnie Światowej w zamku było schronisko młodzieżowe, dom kultury, muzeum... a obecnie czeka on na poważny remont, a jak stanęłyśmy pod murami to prawie usłyszałyśmy grającą orkiestrę!

W Strzelcach Opolskich zamek wybudowano między XIII a XIV wiekiem. Tak jak wszystkie budowle zmieniał właścicieli, ale miał się całkiem nieźle w ich rękach. Tuż przed wojną mieszkała w nim niemiecka rodzina Castell-Castell. Wtedy pokoje nosiły nazwy od dominującego w danym pomieszczeniu koloru: był pokój drewniany, kasztanowy, salon czerwony, niebieski i biały. W jednej z jadalni na ścianach wisiały skóropodobne tapety i wielkie lustra w pozłacanych ramach. Na meblach znajdowały się posrebrzane bażanty. KIedy do miasta wkroczyły w 1945 roku wojska radzieckie spaliły zamek, odrestaurować udało się tylko wieżę.